Janneke had al vier jaar een plekje onder haar oog, toen er toch aanleiding was om er beter naar te laten kijken. Wat volgde was een traject van 6 maanden met een geslaagde ingreep maar ook deels onjuiste informatie, niet nakomen van afspraken en weinig aandacht voor de vragen en zorgen waar ze mee zat. En daardoor veel meer stress dan nodig was geweest.
De zon: Ik noem hem tegenwoordig mijn grootste vriend, maar ook mijn grootste vijand. Al ruim vier jaar zat er nietsvermoedend een plekje onder mijn rechteroog, langzaam groeiend, als een wondje dat maar niet heelde. Ik besteedde er weinig aandacht aan, totdat het de laatste maanden extreem begon te veranderen. Ik ging langs bij de huisarts die dacht dat het een litteken was. Op de valreep besloot ze toch een foto te maken en stuurde deze naar de dermatoloog. Een week later werd ik gebeld met de uitslag dat het wel eens huidkanker kon zijn. Uiteindelijk bleek het een basaalcelcarcinoom (BCC) met een nucleaire groeivorm te zijn.
Drie weken later kon ik terecht bij de dermatoloog. Tijdens de afspraak werd een biopt genomen. De afspraak was wat onduidelijk, maar ik kreeg mee dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en verliet de afspraak met een goed gevoel. De uitslag zou over drie weken volgen via een belafspraak met de dermatoloog. Toen ik na die tijd nog niks had gehoord, besloot ik zelf te bellen op vrijdagmiddag vlak voor het weekend. ‘Kan gebeuren’ dacht ik. Met wat spanning in mijn buik gaf de assistente mij de uitslag: basaalcelcarcinoom, goedaardig en als het langer blijft zitten wordt het kwaadaardig. Ik ontving wat informatie via de mail.
Ik ging googelen. Online las ik dat een BCC eigenlijk altijd kwaadaardig is, maar wel de minst agressieve vorm gelukkig. Dat voelde tegenstrijdig met wat mij was verteld. Na het weekend belde ik terug, maar er was weinig ruimte voor vragen en werd mij verweten dat ik zelf een belafspraak had moeten maken bij de balie. Het maakte mij verdrietig, want inmiddels was ik er al een paar weken zoet mee. Ik besloot een externe dermatoloog te benaderen. Die bevestigde mij dat een BCC kwaadaardig is, maar de meest goedaardige vorm is om te behandelen. Naar aanleiding daarvan besloot ik de afdeling te mailen en belde de dermatoloog mij op. Hij gooide het op de ‘Wet van Murphy’ en bood zijn excuus aan.
Ook het contact met de plastische chirurgie kwam moeizaam op gang. Pas na meerdere telefoontjes sprak ik een assistente die de tijd voor me nam en het behandelplan uitlegde. Tijdens de ingreep, die gelukkig professioneel en prettig verliep, vertelden de plastisch chirurgen dat het om een nucleaire groeivorm ging en ook daar was ik nog niet van op de hoogte. Gelukkig werd de huidkanker in één keer goed verwijderd en waren alle uitslagen goed. Het was een opluchting en er viel een last van mijn schouders. Al met al heeft dit traject zes maanden geduurd en is de impact groter geweest dan nodig had hoeven zijn.
Ruim een week liep ik met een hechting in mijn gezicht. Dit was het moment waarop ik écht besefte hoe schadelijk de zon is en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Het werd mijn wake-up call. Ik verloor ook het vertrouwen in mijn lichaam, want wie weet komen er nog meer plekjes bij of heb ik deze al? Inmiddels sta ik onder controle in een ander ziekenhuis en bescherm ik mijzelf nog beter tegen de zon!
Huidkanker overkomt niet alleen oudere mensen die veel zon hebben gezien in hun leven. Ik dacht er voorzichtig mee te zijn, maar kreeg er toch mee te maken op jonge leeftijd. In het begin ondernam ik geen actie, maar dat had ik beter wel kunnen doen en daarom deel ik mijn verhaal. Zie je een vreemd plekje of vertrouw je het niet? Maak een afspraak bij je huisarts en laat ernaar kijken. Hoe eerder, hoe beter! En ook jongeren wil ik een boodschap meegeven: de zon is heerlijk en tegelijkertijd, erg schadelijk. Smeer je in en bescherm jezelf, want het is echt een kleine moeite met een groot effect!
