Bij de loodgieter thuis lekt de kraan. Die uitdrukking is ook voor Gerrie van toepassing. Ondanks een medische opleiding met een stage bij dermatologie won de ijdelheid het bij haar van het gezond verstand. Gevolg: een lange historie met meer dan 40 plaveisel- en basaalcelcarconomen, allerlei behandelingen en uiteindelijk zelfs een amputatie.
Ik zal mij even voorstellen, mijn naam is Gerrie, ik ben eind jaren 40 geboren. Ik had 2 zussen en een broer, Wij woonden in Den Haag vlak bij het strand, zoals je kunt zien had ik heel lichtblond haar en een hele lichte huid heel gevoelig voor huidkanker (met de kennis van nu.) Met mijn hond struinde ik de hele buurt af en wist ik ook de weg naar het strand te vinden. Dat kon toen nog, een klein meisje alleen op pad, de hele buurt kende mij en hield ook een oogje in het zeil.
Vanaf mijn 6 e jaar moest ik net als mijn zussen op pianoles wat ik tot mijn 12e heb volgehouden, toch wel leuk uiteindelijk als je even lekker ontspannen zelf muziek kan maken. Waarom ik dit benoem, zul je later in het verhaal begrijpen.
Zonnebrandcrème was er in die jaren niet dat kwam pas in de jaren 60, bovendien vond men dat bruin zijn of een kleurtje hebben gezond was en als je in de winter wat bleek was werd er door de huisarts geadviseerd om onder de hoogtezon te gaan.
Doordat mijn zus en oude schoolvrienden in Florida woonden ging ik daar 3 x per jaar naar toe. Omdat de ijdelheid won van het verstand, ging ik toch lekker in de zon op de boot in de golf van Mexico. Later als je ouder bent was ver weg.
Helaas kreeg ik al vanaf mijn 35e overal nare plekken op mijn huid. Op de eerste bijgaande medische foto’s ben ik 38. Op de laatste 2 foto’s was ik 50 en had toen al mijn eerste transplantatie op de rechterzijde van de neus, gevolgd door vele andere transplantaten op verschillende delen van het lichaam in de loop der jaren.
Als ik toen wist wat ik nu weet!!!! Bovendien had ik destijds al beter kunnen weten want ik had zelf een medische opleiding en stage gedaan bij diverse specialismen waaronder dermatologie. Maar kennelijk komt het verstand met de jaren want al die dingen die ik zag golden niet voor mij (dacht ik). Heel dom!!!!!!
Te gemakkelijk wordt er bij handkanker gedacht “er zijn toch toch zalfjes waar het mee weg gaat.” Ja soms wel maar door die zalfjes ontstaan er ook wonden die voelen als schaafwonden en dat is beslist niet fijn. Bovendien zijn er ook plekken die niet weggaan met die zalfjes en dan moet het weggesneden worden. Dan krijg je littekens waar je er ook niet mooier op wordt hoe netjes de behandelaar het ook doet. En met een ouder wordende huid die dun en perkamentachtig wordt is het ook moeilijker om een mooi litteken te maken.
Bij mij zijn in de loop van de jaren meer dan 40 plaveiselcel-, een aantal basaalcelcarcinomen weggesneden en een beginnend melanoom (melanoom in situ medische term).
Op moment van schrijven heb ik net 2 afschuwelijke jaren achter de rug, zo erg zelfs dat ik op een gegeven moment niet meer verder wilde omdat ik alleen maar vreselijke pijn had. Geen trek meer in mijn eten, ik kwam nergens meer en werd afhankelijk omdat ik bijna niets meer met mijn rechterhand kon doen.
Het begon allemaal met plaveiselcelcarcinomen op en tussen mijn vingers. Na een paar ingrepen werd mij verteld dat het niet meer was te opereren omdat men op de pezen en de vaten terecht kwam, het voorstel was om de ringvinger van mijn rechterhand te amputeren. Dat wilde ik absoluut niet. Daarom vroeg ik aan mijn dermatoloog of we niet eerst iets anders konden proberen en stelde ikzelf radiotherapie voor.
Omdat mijn dermatoloog daar onvoldoende ervaring mee had vanwege het feit dat deze therapieën normaal gesproken meestal niet plaats vinden in een streekziekenhuis stuurde hij mij naar het academisch ziekenhuis.
Daar heb ik 20 bestralingen gehad en het bleek in eerste instantie te helpen, echter na 4 maanden ontstond er een nieuw gezwel op de vinger met heel veel pijn. Toen heb ik mijn dermatoloog gevraagd of aub die vinger er af mocht, liefst vandaag nog, ik was er echt ziek van. Hij heeft een spoedafspraak gemaakt met de dermatologie van het academisch ziekenhuis. Eenmaal in het academisch ben ik van top tot teen bekeken scan, MRI enz. Er is mij toen immunotherapie aangeboden en ben ik verwezen naar de oncologieafdeling. Al na 3 keer immuno was de pijn heel veel minder en de metastasen (uitzaaiingen)aan de zijkant van de hand waren helemaal weg, gelukkig maar anders had ik mijn pink ook nog moeten missen, en deze is toch wel belangrijk om grip te houden. Echter twee plaveiselcelcarcinomen waaronder op de ringvinger begonnen ineens weer te groeien en de pijn nam heel erg toe, alleen met morfine was het nog uit te houden dus ben ik terugverwezen naar dermatologie en daarna n
aar de plastische chirurgie. Helaas moest de ringvinger eraf maar ik was er nu klaar voor, als ik maar geen pijn meer had en weer zelf kon functioneren want van de pijn kon ik niets meer met die hand. De plastisch chirurg stelde voor om het middenhandsbeentje er ook uit te halen zodat je een soort handversmalling krijgt.
Had ik dat maar eerder geweten hoe goed dat er uit kan zien dan had ik mijzelf een hoop ellende kunnen besparen. De ironie van het verhaal is dat ik nu 2 vingers moet missen in plaats van 1. Je zult begrijpen dat er beperkingen blijvend zijn. 8 weken na de operatie kan ik alles weer behalve pianospelen.
Dankzij mijn vrienden waarvan 2 zelf oncoloog zijn, mijn buren, mijn 2 zonen, de mensen op radiologie, oncologie, dermatologie, plastische chirurgie en mijn huisarts die allen een grote steun geweest zijn, ben ik er goed doorheen gekomen en word ik nog steeds goed begeleid. Want de huidkanker zal tot het einde van mijn leven een thema blijven.
Ik eindig met een paar wijze levenslessen.
Ik wens iedereen veel geluk, wijsheid en gezondheid toe.
Rock & Roll groet van Gerrie
